بهانه ما بهار

      اینم نازنین رقیه که بهار از وقتی دیدش اسمشو گذاشته "ادو"جدیدا هم بهش میگه ناز ناز جان     بهار میره خونشون با ادو برمیگرده بعد چند دقیقه مامانش صداش میکنه ادو میره بهارم میبره بعد من صدا میکنمش بهار میاد با ادو بعد اون صدا میکنه بهار میره اینبار ادو نمیره بهار میشه دختر اون ادو میشه دختر من   نیم ساعت بعد دلامون برا بچه هامون تنگ میشه با جیغ و داد بچه ها رد و بدل میشن خلاصه پوستمون کندس از دستشون ...

      گاهی فقط یک کلمه میتواند به دنیا دلبسته ات کند "مامان" گفتن اینروزهای بهار جادویم میکند دیوانه ام میکند میگوید مامانم.......         و من باز هم میخواهمت دنیا   ...

  صبح یه لگن میسازیم ظهر یه لگن شب یه لگن   حالا نخور کی بخور مادر و دختر در حد انفجار میزنیم تو رگ       آخرشم سر تهش دعوا میشه    و بلاچه معمولا با یه حرکت حساب شده برمیداره و فرار         ...

 داری تند تند آشپزی میکنی  ساعت انگار تند میگذرد  بچه نق میزند فندک گاز کار نمیکند بسته زرچوبه باز نمیشود احساس سر ماخوردگی داری یا شاید حساسیت به گرده های زرچوبه ای که به زور و زحمت دارد باز میشود بی حوصله ای شب نخوابیده ای اعصابت از دست یک  یا چند نفر خرد و خمیر خلاصه احساس میکنی ان لحظه کسی بدبخت تر ازتو نیست   چند لحظه بعدااااما     بسته زرچوبه بالاخره باز میشود صدای نق نق بچه قطع میشود بچه یک چیز را از دستت میقاپد عطسه تمام حساسیت دور و دور تر میرود بچه با سرعت تمام زرد چوبه را روی فرش کرم رنگ میپاشد و الفرار میدوی اینبار ...

    آخرین شب پاییز را جشن میگیریم تا یادمان باشد گاهی حتی باید یک دقیقه بیشتر با هم بودن و شب نشینی بی ریا را جشن گرفت                 الهی شکر  که در این شب کنار هم بودیم و سفره ای کوچک در خانه گرممان پهن کردیم یادمان باشد که شبهای سرد و طولانی در پیش هزاران مهمان بی سر پناه و خیابان خواب دارد یادمان باشد سفره امشب شاید در خانه همسایه نباشد و مرد همسایه شرمنده زن و فرزند یادمان باشد پدر و مادری که امسال مهمانشان بودیم شاید سال بعد نباشد و یادمان باشد که اگر ما دور هم جمعیم هزاران نفر در خانه سالمندان و بیمارستان و ..چشم انتظار عزیزانشان هستن...

و بالاخره اومدیم به خانه خودمون و البته از قدیم و ندیم گفتن که هیچ جا مثل خونه خود آدم نمیشه   همسرم و بابای بهارم من و بهاردستای خستتو میبوسیم و ممنونتیم به خاطر این همه تلاش   خداراشکر به خاطر این نعمت بزرگ           ٢٠تیر ١٣٩٢ ...

    14 ماه است شیره جانم را این هدیه و امانت الهی را بی کاست به تو تقدیم میکنم   14 ماه است میجنگم با تمام بی خوابی ها خستگی ها بی حوصلگی ها ی گاه گاهم   میجنگم با حرف های این و ان که.........  بس است دیگر بگیرش از شیر که توانی برای خودت نماند که شیر خشک هم شیر است دیگر که 6 ماه کافیست دیگر و بقیه اش اضافی که شیشه و پستانک هم راهیست ها که تا کی میخواهی تا صبح نخوابی که 5 دقیقه میخورد و بقیه اش فقط مکیدن بیهوده است که...........    و من نیز خسته میشوم گاهی و بی حوصله و بسیار بی خواب   و تو ع...