بچه ای که...
بچه ای که... بچه ای که از شش ماهگی حرف میزنه
از 10 ماهگی میدوه
یک سالگی همه رو با اسم صدا میزنه
عزیز، آقون(آقاجون)،آقایی،باب میتی،مامان وپارتاو.....
از هیچ چی ترسی نداره(واقعا هیچی)
یه موجود کاملا مستقله
تحمل دردش فوق العادس
روابط اجتماعیش در حد المپیکه با دوست و آشنا و غریبه و کارگرای سر کوچه و بقال و چقال
وقتی راه میره انگار باباشه با این تفاوت که دستاشم تکون میده.....واقعا دیدنیه
شال مامانشو موقع بیرون رفتن انتخاب میکنه
تو 14 ماهگی منظورشو با کلمات به ما میفهمونه
عاشق سفره و خوراکیه
عشق نونه و خدا نکنه تو خیابون دست کسی نون ببینه
عاشق باباشه و خیلی خوشگل صداش میکنه باب میتی (با کسره)
وسایل برقی خونه رو کلا سرویس کامل کرده
وقتی نیست باید تو لباسشویی و فریزر و بالای میز کامپیوترو داخل کشوی پاتختی دنبالش بگردی
تنها تنها میره مهمونی خونه همسایه و با کلی غنایم برمیگرده
متاسفانه روم به دیفال ...دست بزنم داره
مختصر و مفید
اینجور بچه ای داریم ماااااااااااااااااااا
ممنون خالااااااا
بهار هم مدام نانا میخوره
بیشتر از هله هوله ای اینو دوست داره و خدا رو شکر جدیدا یاد گرفته حجب و حیا کنه و انقدر از مردم نون نگیره
خدایی شده بود نون خور مردم...........